Daar sta je dan. De toekomst en het verleden. Of eigenlijk het verleden en de toekomst. Het is beide en beide niet. Het gaat over verhalen, van een gebouw of een object. Het gaat over het verleden en hoe dat bewaard blijft voor de toekomst. Maar het gaat ook over toekomst. De toekomst van die gemeenschap, die kwetsbare gemeenschap. Maar ook een gemeenschap met ongelooflijke kracht, helemaal niet kwetsbaar. De kracht van verhalen, van dingen, van mensen, van daden, geen woorden. En van woorden. Want verhalen moeten verteld worden.

Het gaat over gezien worden, gezien willen worden. Maar ook juist niet gezien willen worden. Over daden, geen woorden. Over doen waarvan jij denkt dat het goed is. Zorg voor elkaar, zorg voor de gemeenschap. In de schaduw, in de luwte. En de ongelooflijke drang om het verhaal te willen vertellen. Want we doen ertoe. We hebben wat te vertellen. Over vrede, over gemeenschap, over zorg voor de aarde, over geloof en eigen verantwoordelijkheid. Over zeggen wat je vindt en voelen wat je wilt voelen. Over niet worden veroordeeld om wie je bent. En tegelijkertijd is er over alles een mening en een oordeel. Zoekend naar die gemene deler.

Daar sta je dan. De toekomst en het verleden. En verleden en toekomst. Zorg voor de aarde als thema van jeugd en jongeren. De jeugd heeft de toekomst. Maar die zorg voor de aarde is toch een fundament van doopsgezind zijn? Een jonge proponent en een jongerenwerker, want de jeugd is de toekomst. Met thema’s die al eeuwen oud zijn. Verleden en toekomst, toekomst en verleden. Het draait. Het stroomt. het schuurt ook. Want toekomst is verleden, en verleden is toekomst. Een circulair verhaal. Een duidelijk verhaal. En tegelijk een lastig verhaal. Wie zijn we en wat hebben we te zeggen? En hebben we nog genoeg mensen om dat te kunnen blijven zeggen? Maar wat willen we zeggen? En willen we überhaupt dat ons verhaal verteld wordt? Of blijven we liever in de schaduw?

Zolang er mensen zijn, zijn er verhalen. Zolang er verhalen zijn is er iets te vertellen. Als er iets te vertellen is, is er verleden. En zolang er verleden is is er toekomst. En daar zijn we nu. In het verhaal.

Tekst en beeld: Kalle Brüsewitz